مقاله خانم دکتر زهرا حسین‌نژاد، عضو هیئت علمی گروه ارتباط تصویری دانشکده هنر و معماری به همراه دو نفر از نویسندگان، با عنوان:
 
The Necessity of Using Installation Art in Urban Design with an Approach to Enhancing Children’s Quality of Life
 
در سومین سمپوزیوم بین‌المللی آرمانشهر کودکان که در تاریخ ۲۴ و ۲۵ اردیبهشت در کلان شهر تبریز برگزارشد، توانست رتبه برتر را احراز کرده‌ و به عنوان مقاله منتخب در بخش سخنرانی محسوب شود.
در این مقاله با عنوان: «ضرورت استفاده از هنر چیدمان در طراحی شهری با رویکردی بر ارتقای کیفیت زندگی کودکان» که با همکاری عطیه شمس زاده (کارشناس ارشد نقاشی) و احمد رادمان مهر (دکترای مهندسی عمران حمل و نقل) محقق شد، با هدف بازتعریف فضاهای شهری به مثابه ابزاری برای رشد همه‌جانبه کودکان، بر این اصل استوار است که هنر چیدمان، با ماهیت تعاملی و چندحسی خود، می‌تواند پلی میان زیبایی‌شناسی شهری و نیازهای روانی-اجتماعی کودکان ایجاد کند و کیفیت زندگی آنان را در شهرها متحول سازد. 
ضرورت پرداختن به این موضوع از دو جهت کلیدی است: نخست، شکاف عمیق بین طراحی شهری و نیازهای کودکان شهرهای امروز؛ با فضاهای یکنواخت، بتن‌های سرد و نبود عناصر تعاملی، کودکان را به مصرف‌کنندگان منفعل محیط تبدیل کرده‌اند. این در حالی است که هنر چیدمان، با قابلیت تغییرپذیری و مشارکت پذيري، فرصتی برای خلق فضاهایی فراهم می کند که کودکان در آن خلاقیت، کنجکاوی و حس تعلق خود را پرورش می‌دهند.
دوم، افزایش نگرانی‌ها درباره تأثیر فضای مجازی بر انزوای کودکان؛ هنر چیدمان با تبدیل خیابانها، پارکها و زیرگذرها به «گالری‌ها زنده»، کودکان را به تجربهٔ مستقیم و تعامل با محیط ترغیب می‌کند و تعادل بین دنیای فیزیکی و دیجیتال را بازمی‌گردند. 
این مقاله با بررسی نمونه‌هاي موفق جهانی، مانند مجسمه‌های تعاملی در پارک‌ها یا مکعب های سه‌بعدی مشارکتی در فضاهای عمومی، نشان می‌دهد که ادغام هنر چیدمان در طراحی شهری چگونه امنیت، نشاط و یادگیری غیررسمی کودکان را تقویت می‌کند. همچنین، با تأکید بر رویکردی بينارشته ای (ترکیب هنر ارتباط تصویری، روانشناسی کودک و برنامه‌ریزی شهری)، الگویی عملی ارائه می دهد که در آن، کودکان نه به عنوان «موضوع طراحی»، بلکه به عنوان همدستان فعال در خلق فضاها مشارکت دارند. 
ارائه این مقاله در سمپوزیوم بین‌المللی «آرمانشهر کودکان» به دنبال تحقق دو هدف کلان بود: اول از همه تبدیل نظریه به عمل با معرفی هنر چیدمان به عنوان راهکاری کم هزینه و اثربخش برای تبدیل فضاهای شهریِ بلااستفاده به مکانهای الهام بخش و آموزشی برای کودکان. 
دوم، تغییر گفتمان برنامه‌ریزی شهری با تاکید بر اینکه طراحی شهرهای آینده باید «کودک محوری» را نه به عنوان یک گزینه لوکس، بلکه به عنوان پیش شرط اساسی برای پایداری اجتماعی بپذیرد. 
در نهایت، این مقاله یادآوری می کند که شهرهای انسان محور، شهرهایی هستند که فضاهای شهری را با نیازهای پویای کودکان هماهنگ می کنند و هنر چیدمان، به عنوان زبانی جهانی، ابزاری قدرتمند برای تحقق این آرمان است.